Unité d'Habitation (Jednostka mieszkaniowa) – modernistyczny budynek mieszkalny zaprojektowany przez Le Corbusiera we współpracy z architektem i malarzem Nadirem Afonso. Idea takiego budynku stała się podstawą projektów kilku domów zbudowanych w Europie pod tą samą nazwą. Silny wpływ na projekt wywarło studium Le Courbusiera budynku Narkomfinu w Moskwie. Pierwszy i najbardziej znany budynek tego rodzaju, znany także jako "Cité Radieuse" oraz nieformalnie jako "La Maison du Fada", został zbudowany w latach 1947-1952 w Marsylii. Budynek ten wywarł duży wpływ na architekturę i jest często wymieniany jako znacząca inspiracja dla stylu i filozofii brutalizmu. Marsylski budynek, zaprojektowany we współpracy z Shadrachem Woodsem i Georges'em Candilisem, składa się ze 137 mieszkań rozmieszczonych na 12 kondygnacjach, i wspiera się na dużych słupach (tzw. pilotis). W budynku znajdują się też sklepy, miejsca do uprawiania sportu, pomieszczenia medyczne, edukacyjne i hotel. Płaski dach został zaprojektowany jako przestrzeń publiczna z wylotami wentylacji w formie rzeźbiarskiej oraz basenem. Wzdłuż długiej osi wewnątrz budynku co trzeci poziom biegną korytarze. Każde mieszkanie zajmuje dwa poziomy, rozciąga się od jednej strony budynku do drugiej i jest wyposażone w balkon. W odróżnieniu od wielu wzorowanych na nim bloków mieszkalnych gorszego standardu, w których brak dużych powierzchni, przestrzeni komunalnej oraz parku, marsylski Unité d'Habitation zamieszkany jest przez klasę średnią. Budynek jest wzniesiony z surowego betonu, ponieważ w czasach niedoboru materiałów po II wojnie światowej przewidywany stalowy szkielet okazał się zbyt drogi. Projekt ten został powtórzony w czterech innych budynkach o takiej samej nazwie i bardzo podobnej konstrukcji. Jednostki mieszkaniowe zostały wybudowane także w Nantes (Rezé, 1955), Berlinie (Westend, 1957), Briey (1963) oraz Firminy (1965). Budynek zainspirował projekty wielu kompleksów mieszkaniowych, w tym na przykład Alton West w Roehampton w Londynie czy Park Hill w Sheffield. Budynki te spotkały się z szeroką krytyką. Inne, bardziej udane inspiracje jednostką mieszkaniową to między innymi londyńskie budynki: Chamberlin, Powell & Bon's Barbican Estate (1982), Gordon Tait's Samuda Estate, Isle of Dogs (1965) czy Ernő Goldfinger's Trellick Tower (1972). Materiał zastosowany w Cité Radieuse (béton brut) wywarł wpływ na kierunek architektoniczny o nazwie brutalizm. [źródło:wikipedia]